Het einde is in zicht!

Hallo iedereen!

Het einde is inderdaad in zicht. De allerlaatste dagen stage zijn ingegaan en zodus onze laatste dagen in Cusco. Wat gaan we het hier missen! 

Vandaag en morgen hebben Lisa en ik ons blindgestaard op de laptop. Geen toffe uitstapjes, geen lekkere drankjes 's avonds, geen souvenirtjeszoektochten en zelfs geen leuke leesbevorderingsactiviteiten met de kinderen. We hebben de voorbije dagen aan onze handleiding gewerkt, die uiteindelijk in Nederlandse én Spaanse versie zal bestaan. 

Lisa is momenteel bezig met het inpakken van onze cadeautjes: leesboekjes voor de kleintjes (de groep waarmee we gewerkt hebben) en kousjes voor de grotere! Met een ballonnetje en een snoepje erbij en klaar is kees! Deze gaan we morgen overhandigen. Alvorens we naar de organisatie gaan, hebben we om 12u afgesproken met de mensen van de organisatie (Sadith, stagebegeleidster Ellen én vrijwilligers) om ergens te gaan eten, als afscheid. Na het project hebben we onze laatste salsales en 's avonds gaan we met twee Finse meisjes die sinds kort in de villa wonen, gaan salsadansen in incateam. Elise, Silke en nog een paar andere belgische chicks gaan ons daar vergezellen om een leuke laatste avond in Cusco te beleven! 

Het is een beetje pijnlijk om te denken aan onze laatste dagen hier... Gisteren aten we wontons en opnieuw dachten we: oh nee, waarschijnlijk de laatste wontons hier. 

Vrijdag gaan we in het centrum nog op zoek naar een trekbroek en wat extra dingen voor de Salkantay! Google gerust maar eens, maar hier toch nog eens de korte uitleg: Salkantay is een vijfdaagse trektocht. De eerste drie nachten zullen we in tent overnachten in de bergen (brrr) en de vierde nacht slapen we in een hostel in Aguas Calientes. Zoals de naam doet vermoeden, zijn er hier ook warmwaterbronnen te vinden (zalig!). Op de vijfde dag gaan we 's ochtends de bus nemen naar Machu Picchu en daar de stad bezichtigen én de Machu Picchu mountain beklimmen! 

Zaterdag vertrekken we, dus gelieve af en toe eens aan ons te denken de vijf dagen die daarop volgen! Want het zal ons bloed, zweet en tranen kosten. Maar adembenemende uitzichten en een ervaring voor het leven... En wat zullen we trots zijn als we bovenaan de Machu Picchu staan en mijlenver kunnen kijken! We zijn benieuwd! Hoogstwaarschijnlijk gaat Anna ook mee, een 64-jarige italiaanse die in Australië woont en al even lang als ons in de villa verblijft. Waarschijnlijk zal ze het er beter van af brengen als (wij ging ik typen, maar ik spreek even voor mezelf nu) ik!

Op 3 september 's avonds komen we terug aan in ons welgeliefde villa, om de dag erna naar Arequipa te vertrekken. Verder kan ik nog niet veel details vrijgeven want we hebben nog niks meer concreet gepland! 

We gaan alleszins genieten van de vakantie die ons nog rest en uitkijken naar het moment waarop we jullie allen zullen terug zien! Want stiekem moeten we toch wel een beetje toegeven dat we onze vrienden en familie missen...

Tot snel, lieverds!

Ps. Wist je dat we Mats Pauwels een supergeweldigemegafantastische verjaardag wensen?! Geniet er van liefje! En we vieren gewoon nog eens je verjaardag als ik terug ben!

Bolivia

’s Morgens liep onze wekker al weer vroeg af want we zouden naar Copacabana gaan. Ons plan om zondagavond te verhuizen lukt niet daar we de grens met Bolivia over moeten en deze ’s avonds sluit. Toen we op de bus stapten controleerde een vrouw ons paspoort, maar daarnaast keek ze ook nog of we ons visum van Peru bij hadden. Dit is een wit klein papiertje dat op de luchthaven van Peru bij aankomst werd afgestempeld. Nena’s paspoort werd onderzocht maar dat zat er niet in. Even leek het alsof we de grens niet zouden overmogen, ons hart klopte in ons keel. Plots kwam er een Peruaanse man van het reisbureau tevoorschijn die alles wel in orde zou brengen. We konden opstappen. Hoe of wat er ging gebeuren, dat was ons nog een raadsel.

De bustocht duurde 3 uur. We hadden een uitzicht over het Titicacameer dat voor ons eerder op een zee leek dan een meer. Aan de oevers lagen vele veldjes waar er op zeer traditionele manier aan landbouw werd gedaan.

Aangekomen aan de grens moesten we uitstappen voor de paspoortcontrole. Daar wisselden we ook onze soles in Bolivians om wat eten en souvenirtjes te kunnen kopen in Bolivia. Nena had ondertussen een blanco papier gekregen dat ze had ingevuld. De douanier zag al snel dat dit niet was afgestempeld maar na hem wat centen voor te schuiven bracht hij dat vlug eens in orde. Nena was plots weer toegekomen op 15 augustus in Peru en onze paspoorten konden worden afgestempeld. Vervolgens moesten we stappen over de grens naar Bolivia om daar met een andere bus naar Copacabana te rijden. De doortocht naar Bolivia verliep vlot, beter dan bij een meisje dat niet binnenmocht omwege van een scheurtje in haar internationaal paspoort.

Het werd een hobbelige weg naar Copacabana (de hoofdweg lag onderbroken) langs huisjes en veldjes. Het Boliviaans landschap zag er –tot-dan-toe- nog niet veel anders uit dan het Peruaanse. In Copacabana konden we bij ons busagentschap ‘Tour Peru’ wat gerief achter laten dat we niet wilden meezeulen. Vervolgens verkenden we Copacabana, dat heel gezellig en relaxed was. Knusse zeteltjes, cocktailbars, een warme zon, een strandje om te chillen en  heel wat hippyvolk, … Na onze souvenirjacht namen we de boot naar Isla del Sol, het eilandje in het Titicacameer op Boliviaans grondgebied. Door wat tijdsgebrek hadden we maar één uur om het eilandje te verkennen. We wandelden de berg op het eiland op om een tempel te bezoeken. Aangezien we deze niet echt vonden en verschillende meningen hoorden over de afstand beindigden we onze zoektocht en gingen terug naar beneden. De boot maakte in het terugkeer een tussenstop waardoor we deze dan toch nog te zien kregen,  maar er niet echt van onder de indruk waren. 

We vaarden terug maar vreesden wat voor de tijd. De boot zou om kwart voor 6 aanmeren. Het uur dat wij aan de bus moesten staan. Wij kennen de Zuid-Amerikaanse leefwijze wel al een beetje en wisten dat deze bus nooit om 18u stipt zou vertrekken maar toch jaagden we ons ferm op. Na heel snel nog wat eten bijeen gesprokkeld te hebben, kwamen we aan het bureau van ‘Tour Peru’ waar we tevens ons gerief hebben achtergelaten. Er was noch een bus, noch één van onze zakken te bespeuren. Zelfs zat er niemand achter het bureau, alles lag er heel verlaten bij. In de straat stonden heel wat bussen vertrekkensklaar maar geen van ‘Tour Peru’. Terwijl Silke & ik wat mensen aanspraken kwam er iemand op zijn gemak uit een kamertje achter het bureau. De man kon Nena rustig vertellen dat de zakken met onze kledij in de kluis zaten en dat de bus er al stond maar pas om 18u30 zou vertrekken. Opgelucht konden we opstappen. Ik had al alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd van hoe we uit Bolivia zouden geraken en of we ons gerief ooit nog zouden terugvinden.

De terugkeer naar Peru kon beginnen. Het grensverloop verliep deze keer wat beter. Maar de bus van Puno naar Cusco viel héél erg tegen. We betaalden de prijs voor een comfortabele slaapbus die zonder tussenstops naar Cusco zou rijden. Dit was het allerminst. De man van Tour Peru had ons redelijk bedrogen. De bus vertrok en na een half uur stopte deze al om mensen op te pikken. Ik sliep amper en bewaakte mijn rugzak goed. Bovendien hingen er allerlei geurtjes en schokte de bus hard heen & weer. Het was persoonlijk mijn (Lisa) ergste nacht tot nu toe hier in Peru. Doodmoe kwamen we in Cusco aan. We deden nog een dutje in ons eigen bedje en bereidden de projectdag voor de komende namiddag voor… 

Lago Titikaka

Lo sentimos, we hebben enkele problemen met het internet gehad en door het op zijn einde lopen van onze stage, worden de dagen steeds drukker en drukker!
Maar, zoals beloofd, een verslagje van ons weekendje weg.

Puno, een havenstadje dat aan het meer ligt, stond eerst op het programma. Na zes uur rijden in een zeer comfortabele bus, kwamen we aan. De eerste kennismaking met Puno verliep niet volgens onze verwachtingen: het was kleiner, grijzer en er heerste geen havensfeer. Maar wel waren er souvenirtjes te vinden en dat vonden we dan wel weer dik oké!

Lilian, een vrouwtje in het busstation, was zeer behulpzaam (dat zijn ze altijd als ze tours verkopen), regelde onze tour en stuurde ons naar een hostelletje in het centrum van Puno. Na een pizza en een paar cocktails, kropen we vroeg in bed om uitgerust te zijn voor de volgende dag. Na het hele systeem van het duivenmelken uit de doeken te doen (blijkbaar onbekend voor vele mensen) vielen we in slaap...

Ondanks dat ik luidop gedroomd heb, was het een rustige nacht en konden we goed uit bed!

We zouden twee eilanden bezoeken: islas uros en isla taquile. De boot waarmee we vaarden was enorm comfortabel dus er werd nog veel getukt onderweg. We hadden gehoopt op warm weer en hadden voor de zekerheid onze bikini meegebracht, maar die hoefden we niet aan te trekken. Het weer van Peru valt na zes weken nog steeds niet in te schatten!

Islas uros zijn de alom bekende rieten (en drijvende) eilanden.Wel wat vreemd want de mensen deden alsof ze er nog steeds woonden, terwijl we er bijna zeker van zijn dat ze 's ochtends voor de toeristengolf allemaal hun plaatsje innemen en 's avonds als het donker wordt ook terug naar hun gewone huisje aan land trekken. Ze lieten ons binnenkijken in hun veel te ordelijke hutje en boden allerlei zaken te koop aan.

Sowieso blijft het verwonderlijk dat ze deze eilanden gecreëerd hebben en er geleefd hebben! 

Erna gingen we naar isla Taquile, waar we persoonlijk meer een fan van waren. Enorm mooie uitzichten en een ontspannen, rustieke sfeer. Opnieuw waren er langs de weg naar boven souvenirtjes te vinden die uitzonderlijk goedkoop waren. 

Op de boottocht terug werd er alweer getukt, maar deze keer op het dek. Het plan om ons neer te leggen zodat we de wind niet opvingen, slaagde. Met het zonnetje in onze snoeten vielen we in slaap op de wiegende boot: zalig! Een echt vakantiegevoel!

Erna stond Copacabana op het programma, opnieuw een havenstadje maar deze keer aan de andere kant van het Titicacameer, in Bolivië. Meer info volgt! 

PS. Wist je dat het Titicacameer een oppervlakte heeft van 8340 km²? Het meer is zo groot dat je denkt dat je je op zee begeeft!

Un poco de todo

Chicas!

Hier volgt alweer een update van onze bezigheden in Peru.

Op zaterdag zijn we gaan raften met Elise en Silke (die je inmiddels al kent) en twee nieuwe Belgische vrienden: Steffi en Jana. We moeten toegeven dat we wel wat bang waren om te vertrekken! We hadden geen idee hoe hoog het water zou staan, hoe wild het zou zijn en wat we zouden kunnen verwachten! Uiteindelijk was er niks om schrik voor te hebben, want we hebben ons echt geamuseerd! Omdat het nog geen regenseizoen is, stond het water niet zo heel hoog en viel het goed mee. Met z'n zessen konden we net in een boot en nadat onze teamleider alles uitgelegd had en wij alle commando's onder de knie hadden, vertrokken we. Er werd gezorgd voor onze veiligheid, continu waren er kajakkers in de buurt die ons zouden oppikken indien we in het water vielen en te ver weg van onze boot sukkelden. Het water was wel ijskoud, dus niemand van ons wilde een onverwachtse sprong in het water maken. Op één enkel moment was het bijna zover, niemand anders dan.. ikzelf (Nena) viel bijna uit de boot. Het water was op een gegeven moment kalm en terwijl we aan het bijkletsen waren met onze teamleider, kwam uit het niets een golf en ging ik met mijn poep over de rand hangen. Doodsangsten, lichtflitsen, beelden uit mijn leven en een paar seconden later voelde ik Silke en Elise me terug over de boord trekken. OEF! Ik lette toch iets beter op en leunde net iets meer naar de binnenkant van de boot, je wist maar nooit...

Tegen alle Peruaanse gewoontes in, moest alles heel snel gaan. Toen we aankwamen met de boot moesten we meteen onze wetsuits uitdoen, werd een paar seconden later het eten voor onze neus geschoteld (wat een barbecue moest voorstellen bleek uiteindelijk een stukje kip te zijn met groentjes, maar wel heel lekker) en net als we onze mond hadden afgeveegd, werden we al gevraagd ons naar de zepline te begeven! Ik was eerst niet van plan om te gaan maar aangezien de vijf anderen gingen, besloot ik om niet het mietje uit te hangen. Een zepline is een death ride boven de rivier en terug. Als het me niet beviel had ik dus wel een probleem want ik werd genoodzaakt een tweede keer te gaan om terug te keren. Gelukkig viel het zeer goed mee! De vent bovenaan heeft me wel van het platform moeten duwen, nadat ik meerdere keren gezegd dat ik bang was en het rustig aan wou doen. Voor ik het wist kreeg ik een hand in mijn rug en hing ik twintig meter boven de lucht te zwengelen. 'Tengo miedo!' stond blijkbaar niet in zijn woordenboek. Lisa was een natuurtalent en genoot er net iets meer van als ik!

Toen we allen terug aan de juiste kant van de rivier stonden wilden we nog even genieten van de sauna. Welgeteld twintig seconden waren we in de sauna toen ze ons riepen om op de bus te stappen. Het was blijkbaar tijd om naar huis te gaan... Hoe dan ook, het was een leuke dag en we zijn blij dat we meegegaan zijn!

Op zondag stond de eerste kookles op het programma. Salpicon con pollo, al heb ik geen idee of het juist geschreven is. Het was Luci, een vrouw, die ons aan het snijwerk zette en eigenlijk alles zelf deed. We hebben op het einde enkel toegekeken en ook wel erna enorm lekker gegeten. Het waren ajuintjes, worteltjes, reepjes kip en frietjes met mayonnaise door elkaar gemengd en heerlijke bloemkool erbij gebakken in opgeklopt ei met bloem. Dit laatste is echt een aanrader!

We hebben ook geparticipeerd in de organisatie. Het was zondag dus gingen we naar la pampa, een veldje vlakbij. Het was die dag ook de eerste chirozondag in Zelzate en o jee, wat had ik het lastig. Gelukkig hebben we een paar chirospelletjes gespeeld en waren Lisa en ik toch ook een beetje leidsters! Tussen de koeien door speelden we vliegende bom en dassenroof.

Een nieuwe week met activiteiten is gestart en nu al bijna op z'n eind. Alles gaat goed en de kinderen zijn nog steeds enthousiast! Op dinsdag hadden we aansluitend een salsales van Fabricio, de 'broer' van Silke en Elise! De wereld is toch klein...

Gisterenavond zijn Elise en Silke langsgekomen, we hebben hen de villa getoond (die intussen enorm is leeggelopen, het is te merken dat de schoolvakantie eindigt) en samen het tripje naar het Titicacameer gepland. Morgen gaan we naar een concert van Juanes, met de andere vrijwilligers van de organisatie. De volgende ochtend zullen we de bus nemen naar Puno! We hopen daar de eilandjes te bezoeken en ook een bus verder te nemen naar Copacabana, Bolivie! Maandagnacht zullen we terug zijn en onze dagelijkse activiteiten hernemen.

We kijken er al naar uit!

De tijd gaat hier vliegensvlug.. Volgende week hebben we nog een laatste volledige stageweek en in de week daarna zullen we vooral alles afronden om dan op woensdag definitief afscheid te nemen van de kindjes. We houden ons hart al vast, want sowieso zullen we ontroerd zijn..

Na het drukke weekend alweer een update!

Hasta pronto!

Un abrazo grande, Lisa y Nena

Ps: Wist je dat alle soorten winkels hier verzameld zijn in een straat. Zo heb je de straat van de lampen, de straat van het schoolgerief, de straat van de kruiwagens, ... Slim zijn ze wel die Peruanen, lang hoeven ze niet te zoeken als ze iets nodig hebben!

Mis cumpleaños

In België was het al even mijn verjaardag, in Peru nog niet. Toch werd ik wakker op 5 september om mijn eerste dagen als 23-iger in Cusco door te brengen. 

’s Morgens zaten er in mijn pakje van Nena twee mooie armbandjes en een bon voor een traktatie in het chocolademuseum. Ik besloot deze bon al snel te gaan innen en daarom vertrokken we naar de stad met de taxi (het excuus te hebben van een verjaardag kan soms voor handige besparingen zorgen) . Al genietend van een overheerlijke brownie met een uitzicht op een nog heerlijker stads- en berglandschap, begon mijn verjaardag.  

’s Middags hadden we de routineuze Spaanse les en een projectnamiddag. Ik had snoepjes mee om te trakteren. Wat ik niet wist was dat de kinderen de uren (dagen) voordien aan het knutselen waren geslagen. Met enkele kaartjes en lieve woordjes maakten ze mijn dag nóg beter.

Wij gingen wat vroeger naar huis want er zou een taart op me wachten (een verrassing dat door een kleine omstandigheid was uitgelekt). Die taart kwam maar niet en denkende dat het om een misverstandje ging, vertrokken we naar het restaurant, los perros. Daar zouden we niet alleen mijn verjaardag vieren maar ook Holly’s (een meisje in onze villa) laatste avond in Cusco.  Bijna iedereen van het huis ging mee, zelfs Patricia. Ook Silke & Elise, onze Belgische vriendinnen, waren erbij! Het werd een leuke & voedingrijke avond. Ik had het gevoel al de lekkerste dingen van heel Cusco op één dag gegeten te hebben. Na het lekkere hoofdgerecht kwam de ober plots af met een véél te grote chocoladetaart. De taart van Patricia was dan toch, op de meest verrassende  manier, nog aangekomen! Ik blaasde het kaarsje van de gepersonaliseerde chocolade-overdosis uit en iedereen kon beginnen smullen. (Met de overschot van deze taart hadden we vandaag nog een dessert.) Ik voelde me vandaag wel even een celebrity. Wat is het leuk om op reis te verjaren! Daarna waagden we ons terug in het uitgangsleven en maar goed, want het werd er weer eentje om nooit meer te vergeten!

Bedankt iedereen!

Ps: Wist je dat Beti (de huishoudster) eigenlijk niet Beti heet  maar Toti. Dit ontdekten we na 3 weken! 

La vida de cada día

Buenas tardes!

Het is nu 19u45 en Lisa en ik wachten, net zoals elke avond, op het avondmaal. Het is ongelooflijk hoe het peruaanse eten ons aanstaat. Keer op keer wachten we vol spanning op het middag- of avondeten en altijd kunnen de kookkunsten van Patricia, Leonarda en Beti ons bekoren. Voor we naar huis vertrekken, gaan we zeker een paar receptjes vragen! Mama Nadine en Christine, zeker iets om uit te proberen! 

San Blas

We hebben dit weekend veel gewerkt voor school en San Blas bezocht samen met Holly. San Blas is een iets hoger gelegen gedeelte van Cusco met oude gebouwen en een zicht op de stad. Lisa kocht er de mooiste rugzak ooit voor een spotprijsje en ik kocht een souvenirtje voor Tine (spannend!). 

Die avond keerden we terug naar San Blas met Elise en Silke. We dronken pisco sour (een sterk drankje met opgeklopt eiwit bij, een specialiteit in Peru), aten taco's en papas (frietjes!). En vooraleer we naar huis gingen, hebben we nog een hamburger gekocht en opgegeten vlakbij Plaza de armas, mmmm.

Onze eerste leesbevorderingsactiviteiten verliepen al goed. Wel overschatten we de kindjes soms. De kleuters hier zijn niet zoals de kleuters bij ons (getater, fantasievol, ...) en we moeten soms trekken en sleuren om er een woordje uit te krijgen. Ons geduld wordt soms enorm op de proef gesteld. Maar we passen natuurlijk onze voorbereidingen aan aan de doelgroep (zoals het hoort)! Deze week hebben we het boekje 'el sabueso asustadizo' op het programma. Een boekje over een bange speurhond. We gaan werken met schaduwspel, geluidsfragmenten, ... dus we kijken er al enorm naar uit! Hopelijk slaat het aan en leren de kindjes dat verhalen ook op een andere manier kunnen verteld worden.

Woensdag is het Lisa's verjaardag (joepiee!) en gaan we 's avonds gaan eten met de villa in los perros, een restaurant met zeteltjes en heerlijke peruaanse specialiteiten! Elise en Silke gaan ook mee en de vrijwilligers van de organisatie zullen ons ook later op de avond vergezellen. We zullen jullie laten weten hoe het geweest is!

Wij gaan nu alvast naar beneden om te gaan eten. 

Slaap zacht ginder in het verre België en tot snel! Kunnen jullie het al geloven dat we hier al drie weken zijn en het al september is? 

Veel liefs

Ps. Wist je dat geen enkele Peruaan zijn beurt kan afwachten?

Urpi Sonqocha

Hola a todos!

Sorry, we hebben al even niks meer van ons laten horen. Maar geen nieuws is goed nieuws! Zaterdag bezochten we Ollantaytambo en Moray! Jammer genoeg was het in Ollentaytambo aan het regenen en kon het uitzicht dat van in Pisac niet overtreffen, maar toch hadden we een leuke dag! Vooral de taxirit van het één naar het ander leverde mooi beeldmateriaal op. Door de niet-horizontale horizon krijg je een idee hoe moeilijk het was om foto's te trekken vanuit de taxi!

Moray

Jullie willen waarschijnlijk allemaal iets meer weten over de organisatie en de kindjes? Daar kunnen we eindelijk eens wat meer over vertellen want ondertussen zijn we het al goed gewoon in de organisatie.

We doen een project rond leesbevordering en het is de bedoeling dat we aan het einde van ons verblijf de kindjes warm hebben gemaakt voor boeken en dat de leerkrachten ideetjes hebben opgestoken om zelf activiteiten te organiseren! Het is namelijk zo dat het leesonderwijs niet zo heel fantastisch is hier in Peru. De kinderen die wel degelijk naar school gaan leren enkel analytisch lezen en hebben geen idee van wat ze juist aan het lezen zijn. Er wordt met andere woorden totaal geen aandacht besteed aan het begrijpend lezen of het lezen voor het plezier. Boeken worden continu geassocieerd met school en niemand lijkt te beseffen dat het ook een vorm van vrije tijdsbesteding kan zijn. Daar willen we dus iets aan doen! Dit is wel moeilijk als je weet dat amper enkele kindjes een boekje thuis hebben, dat ouders quechua spreken en geen spaans en zodus niet kunnen helpen met het leeshuiswerk van de kinderen, dat er ook kinderen zijn die niet naar school gaan, ... 

Het is voor ons een uitdaging, dat is zeker. Maar we zijn er van overtuigd dat we met hen een paar leuke activiteiten kunnen doen! We zijn alleszins al goed gestart... Vandaag hebben we de orugas de la lectura geïntroduceerd. Dit zijn de welbefaamde leeswormpjes! Elke niño heeft een oruga die kan groeien naarmate er meer gelezen wordt! Ze hebben de wormpjes vandaag gepimped met gestifte lippen, een sombrero, een piratenhoed, een strik of een das, ... Vrijdag komt de handpop (de opper-oruga) langs om hen nog meer te prikkelen! We hebben in de organisatie een kamertje gekregen waar we een gezellig leeshoekje van kunnen maken. Daar gaan we alle activiteiten laten doorgaan... We hebben alvast een weekplanning opgesteld die goedgekeurd is door onze stagebegeleidster. Ook de mensen in de organisatie (Sadith, Mirian, de andere vrijwilligers, ...) zijn laaiend enthousiast!!

Er zijn ook enkele hele kleine kindjes bij, Nena, Genny, Rossel, ... van amper vier jaar dus we denken dat het ook voor hen interessant is om op vroege leeftijd aan boekpromotie te doen. Het gaat niet om het technisch lezen, maar om het leesplezier. En het leesplezier doet het lezen toenemen, wat ook hun leesniveau zal verhogen!

Gabriel y tiá Nena

El domingo: monojuego!

Schattige Genny en een straathond

Onze activiteiten starten telkens om 15u20 en ervoor begeleiden Lisa en ik telkens een tafeltje met 2 of 3 kindjes tijdens het huiswerk. Ook wordt er in de organisatie veel aandacht besteed aan hygiëne. Zo komt de tandarts elke week langs, hebben we gisteren hun haren gewassen en poetsen we samen de tanden (elk beschikken ze over een tandenborstel, iets wat ze thuis niet hebben)! Vooraleer ze naar huis gaan, krijgen ze een beetje crema (zwitsal) op hun droge gezichtje en handen. Eveneens eten ze bij ons loncha. Dit kan varieren van een pannenkoek met een soort caramelpasta tot een warme kom soep met een broodje. Ze worden nogal gesoigneerd bij Urpi Sonqocha! Het is echt zalig om te zien hoe deugd het hen doet om hun haren bijvoorbeeld te wassen met warm water.. Of hoe gelukkig ze wel niet zijn als ze een cadeautje krijgen van hun belgische meter! Elk kindje heeft namelijk een meter of een peter. Jaison en Joel kregen onlangs kledij, speelgoedauto's, ... De volgende dag had Jaison zijn volledig nieuwe outfit aan! Jammer genoeg wisten zijn ouders wel niet dat er een pyjama en een zwembroek bijzaten. Hij had beiden gecombineerd!

Morgen is het de nationale feestdag dus dan moeten we niet werken in de organisatie. Al zullen we de vrije dag heel goed kunnen gebruiken om te schrijven aan ons logboek en om andere activiteiten voor te bereiden! Zaterdag staat er hopelijk weer een uitstapje op het programma...

Wij houden jullie alleszins op de hoogte!

Heel veel liefs,

Lisa en Nena

La clase de español

Deze week zijn onze Spaanse lessen gestart. Alvorens de aanvang van de naschoolse opvang worden deze door Sadith gegeven. De basis kunnen we al wat, maar er is nog veel te verbeteren! We krijgen ook telkens een huistaak mee. In de eerste les gaf ze ons al enkele one-liners mee die heel erg veel van pas zullen komen!

Sientate - Ga zitten

No grites - Niet roepen

Hagan una fila - Vorm een rij

Bien hecho - Goed gedaan
...

 

Gedurende onze vrije momenten bezochten we in Cusco enkele musea. Dit met onze 'boleto turistico' die binnen de 10 dagen moet worden opgebruikt. Het ‘Sitio Oorikancha’ museum, waar we nog eens allerlei informatie konden vinden over de Inca’s, en het museum voor hedendaagse kunsten stonden op het programma. Dat laatste was een gebouw van het ministerie waar hier en daar wat schilderijen hingen. Op het binnenpleintje van het gebouw gaf een oudere man ons een exemplaar van het Nieuwe Testament om uit te lezen. Onze commentaren mochten we hem altijd terug sturen, maar het moest wel in het Spaans gebeuren. 'Jammer genoeg' hebben we al veel andere dingen gepland.

Een groot succes was het chocolademuseum, waar we onze boleto turistico niet voor nodig hadden (het was zelfs gratis!). Dit museum beschreef het hele proces van cacaoboon tot chocolade en kan je vergelijken met de chocoladebar in het groot (het verhaal van Quetzalcoatl is ons nu bekend). Er werd daar zelfs chocolade gemaakt en deze konden we ook kopen. Ons bezoek sloten we af met het eten van een overheerlijke chocoladebrownie.

In het gastgezin besloten we om met de hele groep uit te gaan. Jong en oud, bijna iedereen ging mee! Met een gezellige bende gingen we van bar naar bar. Onderweg werden we tegengehouden door een wandelende keuken met reizigers van Canada, Colombia, .. die pannenkoeken verkochten om verder te kunnen reizen. Deze hebben ons erg gesmaakt (bijna net zo erg als een hamburger op een chirofuif om 4u 's nachts). Vervolgens spendeerden we de nacht weer in onze - totnutoe - favoriete club: Mama Africa. Het werd een toffe avond! Zelfs de 'oudjes' bleven tot het einde en herbeleefden hun jonge jaren! ;-)

Toch nog even onze peruaanse nummer meedelen: 946636870. 

Hasta pronto!

Ps. Wist je dat Henri Nestle de uitvinder is van de chocolademelk?

En wist je dat Coenraad Van Houten (een nederlander) de cacao press heeft uitgevonden?

"La vida es como una caja de bombones... Nunca sabes qué te va a tocar!"

De aankomst

Hallo iedereen!

Een eerste blogbericht vanuit Cusco, Peru. Zoals de meesten onder jullie wel al weten, maakten we de tocht naar Peru in drie delen: een vlucht naar Madrid, erna een twaalfuurdurende vlucht naar Lima om vervolgens anderhalf uur op een binnenvlucht te zitten naar Cusco. Bij de start in Zaventem was er al eventjes paniek omdat we geen elektronisch biljet hadden van de eerste vlucht naar Madrid. De uren zijn namelijk verscheidene keren gewijzigd en door telkens andere opties te nemen, hebben ze dit ons vergeten toesturen. De mama´s waren meer in paniek dan ons maar gelukkig was alles snel in orde en hadden we de twee laatste plaatsen op het vliegtuig naar Madrid!

Ik, Nena, heb bijna twee uren geslapen en Lisa oefende ijverig haar spaanse woordjes. Onze weg naar de gate van Lima vonden we snel. We waren wel benieuwd naar de twaalfuurdurende vlucht! Het was een groot vliegtuig met twee wandelpaden en we kregen elk een pakketje met daarin het volgende: een fleecedekentje, een kussen, een koptelefoon, oordopjes en een ooglapje!

Ik was alleszins onder de indruk, Lisa had het al eens meegemaakt op haar vliegtuig naar Zuid-Afrika. Daarbovenop was elke stoel voorzien van een persoonlijk schermpje en afstandsbediening. We beschikten over een telenet/belgacom functie: we hadden keuze uit honderden films, series en muzieklijsten! Echt supertof!

We keken allebei naar PS I love you toen de eerste maaltijd werd opgediend: gratinépatatjes en stoverij, mégalekker! De lichten gingen uit, sommigen bleven wakker om films of series te kijken, anderen lazen een boek en wij, wij probeerden ook te slapen. Dat is echt niet zo gemakkelijk met iemand vreemd naast u en heel weinig been- en bewegingsruimte! Af en toe ben stelden we ons eens recht op onze stoel (als je van je plaats ging maakte je veel mensen wakker die heel boos keken) of maakten we een ommetje in het vliegtuig. Midden in de nacht, lomp als ik ben (ja, ik geef het toe ;)), morste ik een beker water over mezelf en mijn buurvrouw die niet Lisa was. Mijn broek en trui waren helemaal nat.  De vrouw naast mij ook wel een beetje. De vriendelijke steward heeft me doekjes gegeven en stelde voor om te wisselen van broek, maar ik was hier natuurlijk niet op voorzien. Met een natte broek ging ik slapen en ze was droog toen ik wakker werd, gelukkig had ik geen koud! De lichten gingen aan rond half 5, 5 uur en er werd ons een ontbijt voorgeschoteld: een croissant met kaas en hesp ertussen of een gebakken roerei met hesp. Lisa nam het eerste, ik het tweede! En gelukkig was het ei goed uitgebakken want jullie weten dat ik niet zo zot ben van dat geblubber! :)

We waren in Lima! Maar toch nog niet helemaal op ons gemak want er wachtte ons nog een laatste vlucht. In het gebrekkig spaans vonden we onze weg naar de juiste gate. En het anderhalf uurtje vloog voorbij! We hebben beiden veel geslapen. Jammer genoeg was het mistig want we denken dat het zicht uit het vliegtuig fenomenaal moet geweest zijn bij klare lucht!

Romel stond ons op te wachten. Met een taxi gingen we naar het huis van señora Patricia. Een huis noemen we het wel niet. Het bestaat uit verschillende verdiepingen met op elk verdiep een gezamenlijke leefruimte, een badkamer en een aantal kamers. Wij slapen op de bovenste verdieping samen met vier meisjes uit Amerika. In totaal zitten hier wel 12 mensen, nog steeds zien we nieuwe mensen passeren! Señora Patricia is supervriendelijk en kan goed koken! We hebben al lekker gegeten.

Ik was mega blij om te zien dat señora Patricia honden heeft! Een dalmatier en een andere hond wiens naam ik nog niet ken. Super liefkes zijn het!

We hadden niet veel tijd om te blijven want Romel wilde ons de stad laten zien en ons rond 15u naar het project brengen: Urpi Sonqocha! We verblijven in de stad Cusco en moeten een half uurtje op de bus zitten naar San Jeronimo, waar het project is. Wat zij hier een bus noemen, noemen wij in Zelzate een iets grotere auto (de mitsubishi zou zelfs bijna als bus kunnen doorgaan) die andere mensen graag meevoert tegen betaling. Ze rijden allemaal dezelfde weg denken we, dus moeilijk kan het niet zijn!

De stad is mooi, zonder afval op de straten, veel kleuren maar ook veel onder constructie. Overal zijn ze precies gebouwen aan het plat gooien en terug aan het opbouwen. Het was superwarm, wel dertig graden gokken we! Het was puffen met onze wandelschoenen en lange broeken. Ook waren we precies sneller buiten adem door de hoogte. We aten iets en gingen dan met Romel naar Urpi Sonqocha. Toen begonnen Lisa en ik de vermoeidheid toch wel enorm te voelen. Lisa werd zelfs ziek. Oorspronkelijk dachten we dat het het eten was van die middag maar aangezien ze zich nu nog steeds slecht voelt en in haar bed ligt, zal het de hoogte zijn die haar parten speelt. Señora Patricia en Liesbet van de organisatie hebben al veel begrip getoond! Veel drinken en rusten is de boodschap...

In de organisatie waren er een twintigtal kinderen. Er zijn drie andere belgische vrijwilligers en één duitse. Sadith is de enige leerkracht die er aanwezig is maar gelukkig wordt ze bijgestaan door Liesbet en de vele vrijwilligers. De kindjes waren lief. We probeerden mee te spelen en samen tekeningen te kleuren maar aangezien we ons niet zo denderend voelden, ging dit niet zo vlot. Er was een heel klein meisje die ook Nena heette. We weten wel niet of ze zo genoemd wordt door haar grootte en leeftijd of ze echt zo heet. Er is al een Lisa aanwezig (de duitse vrijwilligster) dus onze namen werden snel onthouden. De kinderen zijn het precies al wat gewoon om meisjes rond zich te hebben die hun taal niet spreken. Heel traag vroegen ze hoe oud we waren en leerden ze ons spaanse woordjes. Rond zes uur zat het erop en woonden we een korte vergadering bij. We waren blij dat we erna eindelijk naar huis konden! Het was wel heel erg koud geworden in het huis van de organisatie en buiten. We waren toen blij met onze lange broek en schoenen! Moeilijk weertje hier, zeg dat wel! We hadden nog even moeite om de weg terug te vinden van de busstop naar de villa hier, maar door de hulp van vele vriendelijke mensen hebben we het toch gevonden.

Aangezien Lisa ziek is hebben we aan Liesbet gevraagd om vandaag thuis te blijven. Zo kunnen we beiden wat slapen, een blogbericht posten, ons gerief ordenen op de kamer en uitgerust zijn voor morgen. Er staat namelijk een verjaardagsfeestje op het programma! Alle jarigen tussen april en augustus worden in de kijker gezet. Zaterdag is de eerste salsales gepland bij Romel en volgende week maandag de eerste spaanse les bij Sadith.

Ziezo! Als jullie ons willen bereiken, Lisa haar gsm doet het en onze mails zullen we vaak bekijken! Skype zal enkel mogelijk zijn als we een internetcafé bezoeken en vanaf morgen hebben we normaal gezien een peruaans nummer.

Heel veel liefs en hasta luego,

Lisa y Nena

El fin de semana

Hola a todos!

We hebben enkele bewogen dagen achter de rug! Om het weekend goed in te zetten zijn we enkele meisjes van in de villa gevolgd in het uitgaansleven hier in Cusco! Het is ons goed bevallen! Op plaza de armas (het centrale plein in Cusco) vind je enkele danscafeetjes en pubs. Toen we rondliepen, staken heel wat Peruanen ons kaartjes toe met 'free drinks' om ons naar hun club te lokken. De meisjes namen ons onder hun hoede en namen ons mee van bar naar bar. Ze hebben de gewoonte gemaakt om eerst alle gratis drankjes te gaan consumeren, waardoor we niet langer dan een kwartier in één bar stonden. Op een uur tijd hadden we alles gezien! Toen we in een bepaald danscafé stonden, werd er plots een liedje gedraaid waarop Lisa en ik helemaal het noorden verloren!! Ze speelden namelijk.. MARCO BORSATO! We schrokken enorm, waardoor de meisjes heel veel fun hadden met ons! Op de bar stonden een drietal meisjes te dansen en luidkeels mee te zingen (Ik leef niet meer voor jou!). Van zodra ze van de bar sprongen, liepen we ernaartoe en riepen we 'Zijn jullie Belgisch of Nederlands?!' Het bleken twee meisjes te zijn van België, ze studeren Psyhologie aan dezelfde faculteit als ons en zijn hier zes maanden voor stage. Wat is het toeval... Het was een leuke avond en zeker voor herhaling vatbaar!

De gladde trapjes

Op zaterdag sliepen we uit (probeerden we althans, we zijn nog niet volledig aangepast aan de peruaanse klok) en trokken we het centrum in. We wilden een eerste museum bezoeken en het werd het inca museum. Daardoor moesten we enkele gladde trapjes beklimmen! Toen we terug daalden mistrapte ik mij (surprise, surprise) en viel ik bijna naar beneden... Maaaaar gelukkig was er een peruaan in de buurt met snelle reflexen! Hij ving me op en Lisa kwam niet meer bij van het lachen! Lisa zei dat het ongelooflijk goed getimed was! Het gebeurde allemaal sierlijk en vlotjes, waardoor het een of andere beroemde filmscène leek! Hilariteit alom! ;-)

We hebben ook enkele kraampjes bezocht en onszelf al van een eerste Peruaans cadeautje voorzien: kousen van alpacawol! Lisa werd helemaal wild en kocht wel drie paar (voor amper 2.70 euro per stuk) en ik hield het bij één. We kijken beiden uit naar het moment dat we alpacatruien kopen! Die zullen ons echt beschermen tegen de Peruaanse koude. Tegen vijf uur hadden we afgesproken met Romel, onze eerste salsales ging toen door. Het was een geslaagde les en we hebben beiden al heel wat opgestoken! De volgende keer dat we 's avonds naar Plaza de armas trekken zullen we weten welke danspassen we moeten bovenhalen!

Op zondag hebben we afgesproken met Silke en Elise om Pisac te bezoeken! Wat voordien een korte uitstap zou voorstellen, draaide uit op een heuse wandeltocht met fenomenale uitzichten! We hebben meer dan 4u gestapt maar hebben eerlijk gezegd ook vaak gepauzeerd. Door het klimmen hadden we adem tekort om te babbelen én te stappen! We namen de shortcut terug en waren net voor het donker werd in het centrum van Pisac. Wel net te laat voor de kraampjes, want die waren aan het sluiten...
Een mooi eerste weekend!

En nu is het werken geblazen...
Un abrazo grande,

Lisa y Nena

Ps: Wist je dat een busrit in en rond Cusco slechts 60 soles kost, wat ongeveer 25 cent is!

Altura

Donderdag belde Patricia, de eigenares van het huis waar we verblijven, nog de dokter omdat ze het toch niet zo vertrouwde. De dokter, die gelukkig goed Engels kon, stelde vast dat ik (Lisa) de hoogteziekte had en dat deze met de goede zorgen na drie dagen wel zou over zijn. Anders zou hij met een sterkere spuit terugkomen. We hadden de juiste medicijnen mee (zware pillen tegen de hoogteziekte, dafalgan en motilium) en hij schreef de juiste dosis voor. Hij was tevens erg onder de indruk van Nadines ehbo-koffer en merkte al snel op dat we een medische figuur in de familie hebben ;) .

Na het medische advies besloot ik toch het avondeten mee te proberen en daar slaagde ik wel in. De Amerikaanse meiden zorgden voor veel ambiance aan de tafel! 

Diezelfde avond luisterden we nog naar een persoon die persoonlijke uitleg kwam geven aan de Britse meiden van het eerste verdiep over tours naar de Machu Picchu. We besloten nog niks te boeken en elders ook eens te luisteren. Een domper was wel dat de Inca Trail die we wilden wandelen enkel start vanaf november, en dan zijn we al even terug in België.
Daarna checkten we nog even onze mails op de traagste computer en internetverbinding die ooit in de geschiedenis tot stand is gekomen. (lees: ’s avonds 1 mail  verzenden op ca. 38 minuten.) om dan naar ons bedje te verhuizen. Helaas moesten we het deze avond zonder stromend water doen.

De volgende dag waren we beiden al vroeg (half 8) wakker geworden en hielden we ons wat in stilte bezig. Na het ontbijt besloten we een wandelingetje te doen en nog wat inkopen te doen. Al snel kwamen we verschillende internetzaakjes tegen waar je voor 1 soles (= 36 ct) al een uur kan surfen met een snelle verbinding.

In de namiddag gingen we met de bus (waar we helaas op zijn blijven zitten tot de laatste halte – wat een wandelingetje in het zonnetje voorspelde) naar de organisatie. Daar vond, zoals gezegd, een groot verjaardagsfeestje plaats. De kindjes werden eens echt goed verwend (toen de piñata werd losgeklopt gingen ze allemaal los!), ze kregen heel wat lekkers en cadeautjes. Het werd een echt dansfeest!

Nu gaat ons weekend in en houden jullie nog op de hoogte. Profiteer er nu nog maar wat van want als onze drukke werkweek van start gaat, zullen jullie lezers minder aandacht krijgen!

Ps. Wist je dat de Peruanen hun gebruikte WC-papier in een vuilbak gooien en niet het toilet in?

Ola!

Op 14 augustus is het zover! Dan vertrekt ons vliegtuig naar de bestemming waar we al maanden naar uit kijken: Peru. De laatste voorbereidingen worden nu getroffen.

Plaats deze site maar al op de startpagina van jullie browser en mis zo geen enkel avontuur van ons!