Hier volgt alweer een update van onze bezigheden in Peru.
Op zaterdag zijn we gaan raften met Elise en Silke (die je inmiddels al kent) en twee nieuwe Belgische vrienden: Steffi en Jana. We moeten toegeven dat we wel wat bang waren om te vertrekken! We hadden geen idee hoe hoog het water zou staan, hoe wild het zou zijn en wat we zouden kunnen verwachten! Uiteindelijk was er niks om schrik voor te hebben, want we hebben ons echt geamuseerd! Omdat het nog geen regenseizoen is, stond het water niet zo heel hoog en viel het goed mee. Met z'n zessen konden we net in een boot en nadat onze teamleider alles uitgelegd had en wij alle commando's onder de knie hadden, vertrokken we. Er werd gezorgd voor onze veiligheid, continu waren er kajakkers in de buurt die ons zouden oppikken indien we in het water vielen en te ver weg van onze boot sukkelden. Het water was wel ijskoud, dus niemand van ons wilde een onverwachtse sprong in het water maken. Op één enkel moment was het bijna zover, niemand anders dan.. ikzelf (Nena) viel bijna uit de boot. Het water was op een gegeven moment kalm en terwijl we aan het bijkletsen waren met onze teamleider, kwam uit het niets een golf en ging ik met mijn poep over de rand hangen. Doodsangsten, lichtflitsen, beelden uit mijn leven en een paar seconden later voelde ik Silke en Elise me terug over de boord trekken. OEF! Ik lette toch iets beter op en leunde net iets meer naar de binnenkant van de boot, je wist maar nooit...
Tegen alle Peruaanse gewoontes in, moest alles heel snel gaan. Toen we aankwamen met de boot moesten we meteen onze wetsuits uitdoen, werd een paar seconden later het eten voor onze neus geschoteld (wat een barbecue moest voorstellen bleek uiteindelijk een stukje kip te zijn met groentjes, maar wel heel lekker) en net als we onze mond hadden afgeveegd, werden we al gevraagd ons naar de zepline te begeven! Ik was eerst niet van plan om te gaan maar aangezien de vijf anderen gingen, besloot ik om niet het mietje uit te hangen. Een zepline is een death ride boven de rivier en terug. Als het me niet beviel had ik dus wel een probleem want ik werd genoodzaakt een tweede keer te gaan om terug te keren. Gelukkig viel het zeer goed mee! De vent bovenaan heeft me wel van het platform moeten duwen, nadat ik meerdere keren gezegd dat ik bang was en het rustig aan wou doen. Voor ik het wist kreeg ik een hand in mijn rug en hing ik twintig meter boven de lucht te zwengelen. 'Tengo miedo!' stond blijkbaar niet in zijn woordenboek. Lisa was een natuurtalent en genoot er net iets meer van als ik!
Toen we allen terug aan de juiste kant van de rivier stonden wilden we nog even genieten van de sauna. Welgeteld twintig seconden waren we in de sauna toen ze ons riepen om op de bus te stappen. Het was blijkbaar tijd om naar huis te gaan... Hoe dan ook, het was een leuke dag en we zijn blij dat we meegegaan zijn!
Op zondag stond de eerste kookles op het programma. Salpicon con pollo, al heb ik geen idee of het juist geschreven is. Het was Luci, een vrouw, die ons aan het snijwerk zette en eigenlijk alles zelf deed. We hebben op het einde enkel toegekeken en ook wel erna enorm lekker gegeten. Het waren ajuintjes, worteltjes, reepjes kip en frietjes met mayonnaise door elkaar gemengd en heerlijke bloemkool erbij gebakken in opgeklopt ei met bloem. Dit laatste is echt een aanrader!
We hebben ook geparticipeerd in de organisatie. Het was zondag dus gingen we naar la pampa, een veldje vlakbij. Het was die dag ook de eerste chirozondag in Zelzate en o jee, wat had ik het lastig. Gelukkig hebben we een paar chirospelletjes gespeeld en waren Lisa en ik toch ook een beetje leidsters! Tussen de koeien door speelden we vliegende bom en dassenroof.
Een nieuwe week met activiteiten is gestart en nu al bijna op z'n eind. Alles gaat goed en de kinderen zijn nog steeds enthousiast! Op dinsdag hadden we aansluitend een salsales van Fabricio, de 'broer' van Silke en Elise! De wereld is toch klein...
Gisterenavond zijn Elise en Silke langsgekomen, we hebben hen de villa getoond (die intussen enorm is leeggelopen, het is te merken dat de schoolvakantie eindigt) en samen het tripje naar het Titicacameer gepland. Morgen gaan we naar een concert van Juanes, met de andere vrijwilligers van de organisatie. De volgende ochtend zullen we de bus nemen naar Puno! We hopen daar de eilandjes te bezoeken en ook een bus verder te nemen naar Copacabana, Bolivie! Maandagnacht zullen we terug zijn en onze dagelijkse activiteiten hernemen.
We kijken er al naar uit!
De tijd gaat hier vliegensvlug.. Volgende week hebben we nog een laatste volledige stageweek en in de week daarna zullen we vooral alles afronden om dan op woensdag definitief afscheid te nemen van de kindjes. We houden ons hart al vast, want sowieso zullen we ontroerd zijn..
Na het drukke weekend alweer een update!
Hasta pronto!
Hasta pronto!
Un abrazo grande, Lisa y Nena
Ps: Wist je dat alle soorten winkels hier verzameld zijn in een straat. Zo heb je de straat van de lampen, de straat van het schoolgerief, de straat van de kruiwagens, ... Slim zijn ze wel die Peruanen, lang hoeven ze niet te zoeken als ze iets nodig hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten