Het einde is in zicht!

Hallo iedereen!

Het einde is inderdaad in zicht. De allerlaatste dagen stage zijn ingegaan en zodus onze laatste dagen in Cusco. Wat gaan we het hier missen! 

Vandaag en morgen hebben Lisa en ik ons blindgestaard op de laptop. Geen toffe uitstapjes, geen lekkere drankjes 's avonds, geen souvenirtjeszoektochten en zelfs geen leuke leesbevorderingsactiviteiten met de kinderen. We hebben de voorbije dagen aan onze handleiding gewerkt, die uiteindelijk in Nederlandse én Spaanse versie zal bestaan. 

Lisa is momenteel bezig met het inpakken van onze cadeautjes: leesboekjes voor de kleintjes (de groep waarmee we gewerkt hebben) en kousjes voor de grotere! Met een ballonnetje en een snoepje erbij en klaar is kees! Deze gaan we morgen overhandigen. Alvorens we naar de organisatie gaan, hebben we om 12u afgesproken met de mensen van de organisatie (Sadith, stagebegeleidster Ellen én vrijwilligers) om ergens te gaan eten, als afscheid. Na het project hebben we onze laatste salsales en 's avonds gaan we met twee Finse meisjes die sinds kort in de villa wonen, gaan salsadansen in incateam. Elise, Silke en nog een paar andere belgische chicks gaan ons daar vergezellen om een leuke laatste avond in Cusco te beleven! 

Het is een beetje pijnlijk om te denken aan onze laatste dagen hier... Gisteren aten we wontons en opnieuw dachten we: oh nee, waarschijnlijk de laatste wontons hier. 

Vrijdag gaan we in het centrum nog op zoek naar een trekbroek en wat extra dingen voor de Salkantay! Google gerust maar eens, maar hier toch nog eens de korte uitleg: Salkantay is een vijfdaagse trektocht. De eerste drie nachten zullen we in tent overnachten in de bergen (brrr) en de vierde nacht slapen we in een hostel in Aguas Calientes. Zoals de naam doet vermoeden, zijn er hier ook warmwaterbronnen te vinden (zalig!). Op de vijfde dag gaan we 's ochtends de bus nemen naar Machu Picchu en daar de stad bezichtigen én de Machu Picchu mountain beklimmen! 

Zaterdag vertrekken we, dus gelieve af en toe eens aan ons te denken de vijf dagen die daarop volgen! Want het zal ons bloed, zweet en tranen kosten. Maar adembenemende uitzichten en een ervaring voor het leven... En wat zullen we trots zijn als we bovenaan de Machu Picchu staan en mijlenver kunnen kijken! We zijn benieuwd! Hoogstwaarschijnlijk gaat Anna ook mee, een 64-jarige italiaanse die in Australië woont en al even lang als ons in de villa verblijft. Waarschijnlijk zal ze het er beter van af brengen als (wij ging ik typen, maar ik spreek even voor mezelf nu) ik!

Op 3 september 's avonds komen we terug aan in ons welgeliefde villa, om de dag erna naar Arequipa te vertrekken. Verder kan ik nog niet veel details vrijgeven want we hebben nog niks meer concreet gepland! 

We gaan alleszins genieten van de vakantie die ons nog rest en uitkijken naar het moment waarop we jullie allen zullen terug zien! Want stiekem moeten we toch wel een beetje toegeven dat we onze vrienden en familie missen...

Tot snel, lieverds!

Ps. Wist je dat we Mats Pauwels een supergeweldigemegafantastische verjaardag wensen?! Geniet er van liefje! En we vieren gewoon nog eens je verjaardag als ik terug ben!

Bolivia

’s Morgens liep onze wekker al weer vroeg af want we zouden naar Copacabana gaan. Ons plan om zondagavond te verhuizen lukt niet daar we de grens met Bolivia over moeten en deze ’s avonds sluit. Toen we op de bus stapten controleerde een vrouw ons paspoort, maar daarnaast keek ze ook nog of we ons visum van Peru bij hadden. Dit is een wit klein papiertje dat op de luchthaven van Peru bij aankomst werd afgestempeld. Nena’s paspoort werd onderzocht maar dat zat er niet in. Even leek het alsof we de grens niet zouden overmogen, ons hart klopte in ons keel. Plots kwam er een Peruaanse man van het reisbureau tevoorschijn die alles wel in orde zou brengen. We konden opstappen. Hoe of wat er ging gebeuren, dat was ons nog een raadsel.

De bustocht duurde 3 uur. We hadden een uitzicht over het Titicacameer dat voor ons eerder op een zee leek dan een meer. Aan de oevers lagen vele veldjes waar er op zeer traditionele manier aan landbouw werd gedaan.

Aangekomen aan de grens moesten we uitstappen voor de paspoortcontrole. Daar wisselden we ook onze soles in Bolivians om wat eten en souvenirtjes te kunnen kopen in Bolivia. Nena had ondertussen een blanco papier gekregen dat ze had ingevuld. De douanier zag al snel dat dit niet was afgestempeld maar na hem wat centen voor te schuiven bracht hij dat vlug eens in orde. Nena was plots weer toegekomen op 15 augustus in Peru en onze paspoorten konden worden afgestempeld. Vervolgens moesten we stappen over de grens naar Bolivia om daar met een andere bus naar Copacabana te rijden. De doortocht naar Bolivia verliep vlot, beter dan bij een meisje dat niet binnenmocht omwege van een scheurtje in haar internationaal paspoort.

Het werd een hobbelige weg naar Copacabana (de hoofdweg lag onderbroken) langs huisjes en veldjes. Het Boliviaans landschap zag er –tot-dan-toe- nog niet veel anders uit dan het Peruaanse. In Copacabana konden we bij ons busagentschap ‘Tour Peru’ wat gerief achter laten dat we niet wilden meezeulen. Vervolgens verkenden we Copacabana, dat heel gezellig en relaxed was. Knusse zeteltjes, cocktailbars, een warme zon, een strandje om te chillen en  heel wat hippyvolk, … Na onze souvenirjacht namen we de boot naar Isla del Sol, het eilandje in het Titicacameer op Boliviaans grondgebied. Door wat tijdsgebrek hadden we maar één uur om het eilandje te verkennen. We wandelden de berg op het eiland op om een tempel te bezoeken. Aangezien we deze niet echt vonden en verschillende meningen hoorden over de afstand beindigden we onze zoektocht en gingen terug naar beneden. De boot maakte in het terugkeer een tussenstop waardoor we deze dan toch nog te zien kregen,  maar er niet echt van onder de indruk waren. 

We vaarden terug maar vreesden wat voor de tijd. De boot zou om kwart voor 6 aanmeren. Het uur dat wij aan de bus moesten staan. Wij kennen de Zuid-Amerikaanse leefwijze wel al een beetje en wisten dat deze bus nooit om 18u stipt zou vertrekken maar toch jaagden we ons ferm op. Na heel snel nog wat eten bijeen gesprokkeld te hebben, kwamen we aan het bureau van ‘Tour Peru’ waar we tevens ons gerief hebben achtergelaten. Er was noch een bus, noch één van onze zakken te bespeuren. Zelfs zat er niemand achter het bureau, alles lag er heel verlaten bij. In de straat stonden heel wat bussen vertrekkensklaar maar geen van ‘Tour Peru’. Terwijl Silke & ik wat mensen aanspraken kwam er iemand op zijn gemak uit een kamertje achter het bureau. De man kon Nena rustig vertellen dat de zakken met onze kledij in de kluis zaten en dat de bus er al stond maar pas om 18u30 zou vertrekken. Opgelucht konden we opstappen. Ik had al alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd van hoe we uit Bolivia zouden geraken en of we ons gerief ooit nog zouden terugvinden.

De terugkeer naar Peru kon beginnen. Het grensverloop verliep deze keer wat beter. Maar de bus van Puno naar Cusco viel héél erg tegen. We betaalden de prijs voor een comfortabele slaapbus die zonder tussenstops naar Cusco zou rijden. Dit was het allerminst. De man van Tour Peru had ons redelijk bedrogen. De bus vertrok en na een half uur stopte deze al om mensen op te pikken. Ik sliep amper en bewaakte mijn rugzak goed. Bovendien hingen er allerlei geurtjes en schokte de bus hard heen & weer. Het was persoonlijk mijn (Lisa) ergste nacht tot nu toe hier in Peru. Doodmoe kwamen we in Cusco aan. We deden nog een dutje in ons eigen bedje en bereidden de projectdag voor de komende namiddag voor… 

Lago Titikaka

Lo sentimos, we hebben enkele problemen met het internet gehad en door het op zijn einde lopen van onze stage, worden de dagen steeds drukker en drukker!
Maar, zoals beloofd, een verslagje van ons weekendje weg.

Puno, een havenstadje dat aan het meer ligt, stond eerst op het programma. Na zes uur rijden in een zeer comfortabele bus, kwamen we aan. De eerste kennismaking met Puno verliep niet volgens onze verwachtingen: het was kleiner, grijzer en er heerste geen havensfeer. Maar wel waren er souvenirtjes te vinden en dat vonden we dan wel weer dik oké!

Lilian, een vrouwtje in het busstation, was zeer behulpzaam (dat zijn ze altijd als ze tours verkopen), regelde onze tour en stuurde ons naar een hostelletje in het centrum van Puno. Na een pizza en een paar cocktails, kropen we vroeg in bed om uitgerust te zijn voor de volgende dag. Na het hele systeem van het duivenmelken uit de doeken te doen (blijkbaar onbekend voor vele mensen) vielen we in slaap...

Ondanks dat ik luidop gedroomd heb, was het een rustige nacht en konden we goed uit bed!

We zouden twee eilanden bezoeken: islas uros en isla taquile. De boot waarmee we vaarden was enorm comfortabel dus er werd nog veel getukt onderweg. We hadden gehoopt op warm weer en hadden voor de zekerheid onze bikini meegebracht, maar die hoefden we niet aan te trekken. Het weer van Peru valt na zes weken nog steeds niet in te schatten!

Islas uros zijn de alom bekende rieten (en drijvende) eilanden.Wel wat vreemd want de mensen deden alsof ze er nog steeds woonden, terwijl we er bijna zeker van zijn dat ze 's ochtends voor de toeristengolf allemaal hun plaatsje innemen en 's avonds als het donker wordt ook terug naar hun gewone huisje aan land trekken. Ze lieten ons binnenkijken in hun veel te ordelijke hutje en boden allerlei zaken te koop aan.

Sowieso blijft het verwonderlijk dat ze deze eilanden gecreëerd hebben en er geleefd hebben! 

Erna gingen we naar isla Taquile, waar we persoonlijk meer een fan van waren. Enorm mooie uitzichten en een ontspannen, rustieke sfeer. Opnieuw waren er langs de weg naar boven souvenirtjes te vinden die uitzonderlijk goedkoop waren. 

Op de boottocht terug werd er alweer getukt, maar deze keer op het dek. Het plan om ons neer te leggen zodat we de wind niet opvingen, slaagde. Met het zonnetje in onze snoeten vielen we in slaap op de wiegende boot: zalig! Een echt vakantiegevoel!

Erna stond Copacabana op het programma, opnieuw een havenstadje maar deze keer aan de andere kant van het Titicacameer, in Bolivië. Meer info volgt! 

PS. Wist je dat het Titicacameer een oppervlakte heeft van 8340 km²? Het meer is zo groot dat je denkt dat je je op zee begeeft!

Un poco de todo

Chicas!

Hier volgt alweer een update van onze bezigheden in Peru.

Op zaterdag zijn we gaan raften met Elise en Silke (die je inmiddels al kent) en twee nieuwe Belgische vrienden: Steffi en Jana. We moeten toegeven dat we wel wat bang waren om te vertrekken! We hadden geen idee hoe hoog het water zou staan, hoe wild het zou zijn en wat we zouden kunnen verwachten! Uiteindelijk was er niks om schrik voor te hebben, want we hebben ons echt geamuseerd! Omdat het nog geen regenseizoen is, stond het water niet zo heel hoog en viel het goed mee. Met z'n zessen konden we net in een boot en nadat onze teamleider alles uitgelegd had en wij alle commando's onder de knie hadden, vertrokken we. Er werd gezorgd voor onze veiligheid, continu waren er kajakkers in de buurt die ons zouden oppikken indien we in het water vielen en te ver weg van onze boot sukkelden. Het water was wel ijskoud, dus niemand van ons wilde een onverwachtse sprong in het water maken. Op één enkel moment was het bijna zover, niemand anders dan.. ikzelf (Nena) viel bijna uit de boot. Het water was op een gegeven moment kalm en terwijl we aan het bijkletsen waren met onze teamleider, kwam uit het niets een golf en ging ik met mijn poep over de rand hangen. Doodsangsten, lichtflitsen, beelden uit mijn leven en een paar seconden later voelde ik Silke en Elise me terug over de boord trekken. OEF! Ik lette toch iets beter op en leunde net iets meer naar de binnenkant van de boot, je wist maar nooit...

Tegen alle Peruaanse gewoontes in, moest alles heel snel gaan. Toen we aankwamen met de boot moesten we meteen onze wetsuits uitdoen, werd een paar seconden later het eten voor onze neus geschoteld (wat een barbecue moest voorstellen bleek uiteindelijk een stukje kip te zijn met groentjes, maar wel heel lekker) en net als we onze mond hadden afgeveegd, werden we al gevraagd ons naar de zepline te begeven! Ik was eerst niet van plan om te gaan maar aangezien de vijf anderen gingen, besloot ik om niet het mietje uit te hangen. Een zepline is een death ride boven de rivier en terug. Als het me niet beviel had ik dus wel een probleem want ik werd genoodzaakt een tweede keer te gaan om terug te keren. Gelukkig viel het zeer goed mee! De vent bovenaan heeft me wel van het platform moeten duwen, nadat ik meerdere keren gezegd dat ik bang was en het rustig aan wou doen. Voor ik het wist kreeg ik een hand in mijn rug en hing ik twintig meter boven de lucht te zwengelen. 'Tengo miedo!' stond blijkbaar niet in zijn woordenboek. Lisa was een natuurtalent en genoot er net iets meer van als ik!

Toen we allen terug aan de juiste kant van de rivier stonden wilden we nog even genieten van de sauna. Welgeteld twintig seconden waren we in de sauna toen ze ons riepen om op de bus te stappen. Het was blijkbaar tijd om naar huis te gaan... Hoe dan ook, het was een leuke dag en we zijn blij dat we meegegaan zijn!

Op zondag stond de eerste kookles op het programma. Salpicon con pollo, al heb ik geen idee of het juist geschreven is. Het was Luci, een vrouw, die ons aan het snijwerk zette en eigenlijk alles zelf deed. We hebben op het einde enkel toegekeken en ook wel erna enorm lekker gegeten. Het waren ajuintjes, worteltjes, reepjes kip en frietjes met mayonnaise door elkaar gemengd en heerlijke bloemkool erbij gebakken in opgeklopt ei met bloem. Dit laatste is echt een aanrader!

We hebben ook geparticipeerd in de organisatie. Het was zondag dus gingen we naar la pampa, een veldje vlakbij. Het was die dag ook de eerste chirozondag in Zelzate en o jee, wat had ik het lastig. Gelukkig hebben we een paar chirospelletjes gespeeld en waren Lisa en ik toch ook een beetje leidsters! Tussen de koeien door speelden we vliegende bom en dassenroof.

Een nieuwe week met activiteiten is gestart en nu al bijna op z'n eind. Alles gaat goed en de kinderen zijn nog steeds enthousiast! Op dinsdag hadden we aansluitend een salsales van Fabricio, de 'broer' van Silke en Elise! De wereld is toch klein...

Gisterenavond zijn Elise en Silke langsgekomen, we hebben hen de villa getoond (die intussen enorm is leeggelopen, het is te merken dat de schoolvakantie eindigt) en samen het tripje naar het Titicacameer gepland. Morgen gaan we naar een concert van Juanes, met de andere vrijwilligers van de organisatie. De volgende ochtend zullen we de bus nemen naar Puno! We hopen daar de eilandjes te bezoeken en ook een bus verder te nemen naar Copacabana, Bolivie! Maandagnacht zullen we terug zijn en onze dagelijkse activiteiten hernemen.

We kijken er al naar uit!

De tijd gaat hier vliegensvlug.. Volgende week hebben we nog een laatste volledige stageweek en in de week daarna zullen we vooral alles afronden om dan op woensdag definitief afscheid te nemen van de kindjes. We houden ons hart al vast, want sowieso zullen we ontroerd zijn..

Na het drukke weekend alweer een update!

Hasta pronto!

Un abrazo grande, Lisa y Nena

Ps: Wist je dat alle soorten winkels hier verzameld zijn in een straat. Zo heb je de straat van de lampen, de straat van het schoolgerief, de straat van de kruiwagens, ... Slim zijn ze wel die Peruanen, lang hoeven ze niet te zoeken als ze iets nodig hebben!

Mis cumpleaños

In België was het al even mijn verjaardag, in Peru nog niet. Toch werd ik wakker op 5 september om mijn eerste dagen als 23-iger in Cusco door te brengen. 

’s Morgens zaten er in mijn pakje van Nena twee mooie armbandjes en een bon voor een traktatie in het chocolademuseum. Ik besloot deze bon al snel te gaan innen en daarom vertrokken we naar de stad met de taxi (het excuus te hebben van een verjaardag kan soms voor handige besparingen zorgen) . Al genietend van een overheerlijke brownie met een uitzicht op een nog heerlijker stads- en berglandschap, begon mijn verjaardag.  

’s Middags hadden we de routineuze Spaanse les en een projectnamiddag. Ik had snoepjes mee om te trakteren. Wat ik niet wist was dat de kinderen de uren (dagen) voordien aan het knutselen waren geslagen. Met enkele kaartjes en lieve woordjes maakten ze mijn dag nóg beter.

Wij gingen wat vroeger naar huis want er zou een taart op me wachten (een verrassing dat door een kleine omstandigheid was uitgelekt). Die taart kwam maar niet en denkende dat het om een misverstandje ging, vertrokken we naar het restaurant, los perros. Daar zouden we niet alleen mijn verjaardag vieren maar ook Holly’s (een meisje in onze villa) laatste avond in Cusco.  Bijna iedereen van het huis ging mee, zelfs Patricia. Ook Silke & Elise, onze Belgische vriendinnen, waren erbij! Het werd een leuke & voedingrijke avond. Ik had het gevoel al de lekkerste dingen van heel Cusco op één dag gegeten te hebben. Na het lekkere hoofdgerecht kwam de ober plots af met een véél te grote chocoladetaart. De taart van Patricia was dan toch, op de meest verrassende  manier, nog aangekomen! Ik blaasde het kaarsje van de gepersonaliseerde chocolade-overdosis uit en iedereen kon beginnen smullen. (Met de overschot van deze taart hadden we vandaag nog een dessert.) Ik voelde me vandaag wel even een celebrity. Wat is het leuk om op reis te verjaren! Daarna waagden we ons terug in het uitgangsleven en maar goed, want het werd er weer eentje om nooit meer te vergeten!

Bedankt iedereen!

Ps: Wist je dat Beti (de huishoudster) eigenlijk niet Beti heet  maar Toti. Dit ontdekten we na 3 weken! 

La vida de cada día

Buenas tardes!

Het is nu 19u45 en Lisa en ik wachten, net zoals elke avond, op het avondmaal. Het is ongelooflijk hoe het peruaanse eten ons aanstaat. Keer op keer wachten we vol spanning op het middag- of avondeten en altijd kunnen de kookkunsten van Patricia, Leonarda en Beti ons bekoren. Voor we naar huis vertrekken, gaan we zeker een paar receptjes vragen! Mama Nadine en Christine, zeker iets om uit te proberen! 

San Blas

We hebben dit weekend veel gewerkt voor school en San Blas bezocht samen met Holly. San Blas is een iets hoger gelegen gedeelte van Cusco met oude gebouwen en een zicht op de stad. Lisa kocht er de mooiste rugzak ooit voor een spotprijsje en ik kocht een souvenirtje voor Tine (spannend!). 

Die avond keerden we terug naar San Blas met Elise en Silke. We dronken pisco sour (een sterk drankje met opgeklopt eiwit bij, een specialiteit in Peru), aten taco's en papas (frietjes!). En vooraleer we naar huis gingen, hebben we nog een hamburger gekocht en opgegeten vlakbij Plaza de armas, mmmm.

Onze eerste leesbevorderingsactiviteiten verliepen al goed. Wel overschatten we de kindjes soms. De kleuters hier zijn niet zoals de kleuters bij ons (getater, fantasievol, ...) en we moeten soms trekken en sleuren om er een woordje uit te krijgen. Ons geduld wordt soms enorm op de proef gesteld. Maar we passen natuurlijk onze voorbereidingen aan aan de doelgroep (zoals het hoort)! Deze week hebben we het boekje 'el sabueso asustadizo' op het programma. Een boekje over een bange speurhond. We gaan werken met schaduwspel, geluidsfragmenten, ... dus we kijken er al enorm naar uit! Hopelijk slaat het aan en leren de kindjes dat verhalen ook op een andere manier kunnen verteld worden.

Woensdag is het Lisa's verjaardag (joepiee!) en gaan we 's avonds gaan eten met de villa in los perros, een restaurant met zeteltjes en heerlijke peruaanse specialiteiten! Elise en Silke gaan ook mee en de vrijwilligers van de organisatie zullen ons ook later op de avond vergezellen. We zullen jullie laten weten hoe het geweest is!

Wij gaan nu alvast naar beneden om te gaan eten. 

Slaap zacht ginder in het verre België en tot snel! Kunnen jullie het al geloven dat we hier al drie weken zijn en het al september is? 

Veel liefs

Ps. Wist je dat geen enkele Peruaan zijn beurt kan afwachten?

Urpi Sonqocha

Hola a todos!

Sorry, we hebben al even niks meer van ons laten horen. Maar geen nieuws is goed nieuws! Zaterdag bezochten we Ollantaytambo en Moray! Jammer genoeg was het in Ollentaytambo aan het regenen en kon het uitzicht dat van in Pisac niet overtreffen, maar toch hadden we een leuke dag! Vooral de taxirit van het één naar het ander leverde mooi beeldmateriaal op. Door de niet-horizontale horizon krijg je een idee hoe moeilijk het was om foto's te trekken vanuit de taxi!

Moray

Jullie willen waarschijnlijk allemaal iets meer weten over de organisatie en de kindjes? Daar kunnen we eindelijk eens wat meer over vertellen want ondertussen zijn we het al goed gewoon in de organisatie.

We doen een project rond leesbevordering en het is de bedoeling dat we aan het einde van ons verblijf de kindjes warm hebben gemaakt voor boeken en dat de leerkrachten ideetjes hebben opgestoken om zelf activiteiten te organiseren! Het is namelijk zo dat het leesonderwijs niet zo heel fantastisch is hier in Peru. De kinderen die wel degelijk naar school gaan leren enkel analytisch lezen en hebben geen idee van wat ze juist aan het lezen zijn. Er wordt met andere woorden totaal geen aandacht besteed aan het begrijpend lezen of het lezen voor het plezier. Boeken worden continu geassocieerd met school en niemand lijkt te beseffen dat het ook een vorm van vrije tijdsbesteding kan zijn. Daar willen we dus iets aan doen! Dit is wel moeilijk als je weet dat amper enkele kindjes een boekje thuis hebben, dat ouders quechua spreken en geen spaans en zodus niet kunnen helpen met het leeshuiswerk van de kinderen, dat er ook kinderen zijn die niet naar school gaan, ... 

Het is voor ons een uitdaging, dat is zeker. Maar we zijn er van overtuigd dat we met hen een paar leuke activiteiten kunnen doen! We zijn alleszins al goed gestart... Vandaag hebben we de orugas de la lectura geïntroduceerd. Dit zijn de welbefaamde leeswormpjes! Elke niño heeft een oruga die kan groeien naarmate er meer gelezen wordt! Ze hebben de wormpjes vandaag gepimped met gestifte lippen, een sombrero, een piratenhoed, een strik of een das, ... Vrijdag komt de handpop (de opper-oruga) langs om hen nog meer te prikkelen! We hebben in de organisatie een kamertje gekregen waar we een gezellig leeshoekje van kunnen maken. Daar gaan we alle activiteiten laten doorgaan... We hebben alvast een weekplanning opgesteld die goedgekeurd is door onze stagebegeleidster. Ook de mensen in de organisatie (Sadith, Mirian, de andere vrijwilligers, ...) zijn laaiend enthousiast!!

Er zijn ook enkele hele kleine kindjes bij, Nena, Genny, Rossel, ... van amper vier jaar dus we denken dat het ook voor hen interessant is om op vroege leeftijd aan boekpromotie te doen. Het gaat niet om het technisch lezen, maar om het leesplezier. En het leesplezier doet het lezen toenemen, wat ook hun leesniveau zal verhogen!

Gabriel y tiá Nena

El domingo: monojuego!

Schattige Genny en een straathond

Onze activiteiten starten telkens om 15u20 en ervoor begeleiden Lisa en ik telkens een tafeltje met 2 of 3 kindjes tijdens het huiswerk. Ook wordt er in de organisatie veel aandacht besteed aan hygiëne. Zo komt de tandarts elke week langs, hebben we gisteren hun haren gewassen en poetsen we samen de tanden (elk beschikken ze over een tandenborstel, iets wat ze thuis niet hebben)! Vooraleer ze naar huis gaan, krijgen ze een beetje crema (zwitsal) op hun droge gezichtje en handen. Eveneens eten ze bij ons loncha. Dit kan varieren van een pannenkoek met een soort caramelpasta tot een warme kom soep met een broodje. Ze worden nogal gesoigneerd bij Urpi Sonqocha! Het is echt zalig om te zien hoe deugd het hen doet om hun haren bijvoorbeeld te wassen met warm water.. Of hoe gelukkig ze wel niet zijn als ze een cadeautje krijgen van hun belgische meter! Elk kindje heeft namelijk een meter of een peter. Jaison en Joel kregen onlangs kledij, speelgoedauto's, ... De volgende dag had Jaison zijn volledig nieuwe outfit aan! Jammer genoeg wisten zijn ouders wel niet dat er een pyjama en een zwembroek bijzaten. Hij had beiden gecombineerd!

Morgen is het de nationale feestdag dus dan moeten we niet werken in de organisatie. Al zullen we de vrije dag heel goed kunnen gebruiken om te schrijven aan ons logboek en om andere activiteiten voor te bereiden! Zaterdag staat er hopelijk weer een uitstapje op het programma...

Wij houden jullie alleszins op de hoogte!

Heel veel liefs,

Lisa en Nena